Alkoholizm - Pomoc

Decy­zje, które podej­mu­jemy każ­dego dnia, są oparte na współ­pracy z naszymi wewnętrz­nymi dorad­cami. Od tych decy­zji zależy jakość naszego życia.
: :
W więk­szo­ści przy­pad­ków naj­waż­niej­szym doradcą w naszym życiu, jest ten naj­bar­dziej krzy­kliwy, hała­śliwy i wyma­ga­jący — nasze ego. To on mówi: „ja tego chcę”, „ja tego pra­gnę”, „ja tego potrze­buję”, „bez tego nie mogę żyć”, „muszę to mieć”, „chcę to posia­dać”, „pra­gnę z nią być”. To on pcha nas do związ­ków, zmiany pracy, chce naszego więk­szego prze­ja­wie­nia się w życiu, chce, żeby­śmy byli doce­niani, zauwa­żani, żeby­śmy byli w cen­trum uwagi, żeby nasz wpływ na innych ludzi był zawsze widoczny, chce naszej domi­na­cji w życiu. To jest bar­dzo agre­sywny doradca, pro­wa­dzący nas przez kon­flikty, kłót­nie, napię­cia, emo­cje, łzy, dołki psy­chiczne, zała­ma­nia ner­wowe, lęki, urazy, zazdrość, dumę, gniew, prze­ra­że­nie, fascy­na­cję. Kie­ruje nas do bar­dzo sil­nych emo­cji, mak­sy­mal­nie je potę­guje i wypala nas. Kiedy ten doradca domi­nuje, nasze życie jest bar­dzo nie­prze­wi­dy­walne. Im wię­cej wła­dzy mu odda­jemy, tym z coraz więk­szym tru­dem panu­jemy nad swoim życiem.


Cał­ko­witą prze­ciw­no­ścią pierw­szego jest drugi doradca — zdrowy roz­są­dek, logiczne myśle­nie. Mówi nam: „trzeba”, „warto”, „opłaca się”, „dobrze to zro­bić”, „to zgodne z regu­łami,”, „tak jestem wycho­wany”, „prze­strze­gam zasad”, cza­sami ogrom­nej ilo­ści zasad, przy­tła­cza­ją­cych nas. One powo­dują, że każdy nasz krok jest upo­rząd­ko­wany, przy­wią­zany do okre­ślo­nych ogra­ni­czeń: „nie mogę zła­mać obiet­nicy”, „nie mogę zła­mać zasady”, „nie mogę źle wypaść w oczach rodzi­ców, mał­żonka, dzieci, współ­pra­cow­ni­ków, pra­co­dawcy”. To jest doradca, który cały czas nas kon­tro­luje, zmu­sza do oszczęd­nego emo­cjo­nal­nie zacho­wa­nia. Myśl, obli­czaj, kom­bi­nuj, znajdź dla sie­bie naj­lep­sze roz­wią­za­nie. To jest doradca, który jest cał­ko­wi­tym prze­ci­wień­stwem ego.

;D ;D
Jest jesz­cze trzeci doradca, o któ­rym mało kto wie, mało kto go spo­tkał i mało kto korzy­stał z jego pomocy. Tym doradcą jest nasza Dusza. Kiedy podej­mu­jemy decy­zje pod jej wpły­wem, wszystko jest ide­al­nie zrów­no­wa­żone, jest miej­sce zarówno dla emo­cji, jak i zdro­wego roz­sądku. Jed­nak jest jesz­cze coś. Pierw­szy doradca mówi: „chcę”, „pra­gnę”, drugi doradca mówi: „warto”, „opłaci się”, „tak wypada”. Trzeci doradca chce tylko jed­nego, mówi: „słu­chaj głosu swo­jego serca, musisz”. Wielu z nas prze­raża to słowo “musisz”, nie do końca to wszystko rozu­miemy, nie do końca akcep­tu­jemy. Pierw­szy doradca idzie na żywioł, drugi daje nam gotowe zasady, które zebrał od spo­łe­czeń­stwa, rodziny, wykształ­ce­nia, te zasady są bar­dzo sztywne, one gwa­ran­tują okre­ślony spo­sób życia. Głos Duszy opiera się na czymś zupeł­nie innym, on mówi: “musisz być sobą”, „musisz odna­leźć swoją wła­ściwą drogę”, która nie jest zwią­zana ani z ego, ani ze zdro­wym roz­sąd­kiem. Być połą­czo­nym z Duszą, tzn. być połą­czo­nym z Bogiem/Świadomością Wszech­świata. Ten głos zawsze mówi o tym, że musisz podą­żać za gło­sem swo­jego serca. Żeby zro­zu­mieć tego doradcę i podą­żać za nim, musisz zro­zu­mieć, czym jest Dusza.

8) 8) 8)
Kiedy połą­czymy się z Duszą, żyjemy z nią, wtedy docie­ramy do zro­zu­mie­nia, czego Dusza od nas ocze­kuje. Te ocze­ki­wa­nia są bar­dzo przej­rzy­ste, kla­rowne i proste.

Po pierw­sze, zaak­cep­tuj swoją dosko­na­łość w całej swo­jej nie­do­sko­na­ło­ści. To jest naucze­nie się, jak z każ­dej swo­jej wady zro­bić zaletę, zaak­cep­to­wa­nie swo­jej nie­po­wta­rzal­no­ści i wyjąt­ko­wo­ści w tym świe­cie, zaprze­sta­nie walki z sobą każ­dego dnia, zaprze­sta­nie zmie­nia­nia sie­bie, żeby zado­wo­lić innych. To jest życie, w któ­rym cie­szymy się z sie­bie takimi, jakimi jeste­śmy. Nie musimy niczego zmie­niać, nie musimy cały czas dopa­so­wy­wać się do ogól­nych nur­tów, ruchów, kie­run­ków. Musimy pozo­stać sobą w każ­dej chwili, w każ­dym momen­cie swo­jego życia.

Po dru­gie, zaak­cep­tuj nie­do­sko­na­łość świata w jego dosko­na­ło­ści. Kiedy akcep­tu­jemy sie­bie, prze­staje nam prze­szka­dzać nie­do­sko­na­łość innych ludzi. Tak samo jest ze świa­tem, kiedy akcep­tu­jemy jego dosko­na­łość, prze­sta­jemy sku­piać swoją uwagę tylko na jego nie­do­sko­na­ło­ści. Zaczy­namy rozu­mieć, że wszystko ma powód i cel ist­nie­nia, że wszystko cze­muś służy, wszystko do cze­goś pro­wa­dzi. Świat jest wspa­nia­łym poli­go­nem dla naszego dora­sta­nia, naszego zro­zu­mie­nia, naszej ewo­lu­cji. Kiedy speł­niamy te dwa warunki, zaczy­namy już widzieć moż­li­wość szczę­śli­wego życia w tym świe­cie i w tym ciele. Pozwala nam to być szczę­śli­wym przy wszyst­kich bole­snych i trud­nych wyda­rze­niach, które wypeł­niają nasz świat każ­dego dnia.

Po trze­cie, zaak­cep­tuj jedyną moż­liwą drogę swo­jego życia, zaak­cep­tuj wyjąt­ko­wość swo­jej Duszy. Zobacz w Niej drogę pro­wa­dzącą do połą­cze­nia i zro­zu­mie­nia Boga, na stałe, każ­dego dnia.

.....

Czasami wydaje nam się, że mieszka w nas dwóch różnych ludzi. Jeden, który wszystko doskonale czyni i tego człowieka prezentujemy światu. Jest też i ten drugi, którego się wstydzimy, i tego ukrywamy. W każdym człowieku istnieje coś takiego jak wewnętrzny dysonans i niespójność. Każdy chciałby być dobry, a jedynie dokonuje czynów, których sam często nie rozumie. Dlaczego tak jest? Dlatego, że człowiek nie jest Bogiem, nie jest też aniołem, ani jakąś nadistotą, a jedynie małym pielgrzymem w długiej, dalekiej drodze swojego życia. Własne słabości czynią go wyrozumiałym i łagodnym w stosunku do innych. Ktoś, kto jest bezkrytyczny wobec samego siebie, będzie twardy i niezdolny wczuć się w innych. Nie będzie umiał nikogo pocieszyć, dodać odwagi i wybaczyć. Szczęście i przyjaźń tkwią tam, gdzie ludzie są wrażliwi, łagodni i delikatni w słowach, i wzajemnych kontaktach.(Phil Bosmans)